خودمراقبتی بیماران مبتلا به دیابت نوع دو
دیابت نوع دو نوعی اختلال متابولیک مزمن است که شیوع آن در سراسر جهان به طور مداوم در حال افزایش است؛ خودمراقبتی مهمترین راهکار مدیریت بیماری دیابت است.
دیابت یک عارضه ی متابولیک مزمن است که با افزایش قند خون ناشی از نقص در ترشح یا عملکرد انسولین و یا هر دو تعریف و شناخته میشود. این بیماری که منجر به عوارض متعددی مانند قطع عضو، مشکلات قلبوعروق، بیماریهای کلیوی، نابینایی، مشکلات دیابتی پا و ناتوانیهای طولانی مدت میگردد، بهعنوان یکی از عوامل مرگ ومیر در سراسر دنیا شناخته می شود.
بیماریهای قلبی عروقی بهعنوان اولین عامل مرگ و میر در کشور و دیابت بهعنوان شایعترین بیماری مزمن غیرواگیر از اولویتهای اصلی برنامه های پیشگیری و درمانی محسوب میشوند، دیابت شبکه ی درهم پیچیدهای از عوامل خطرزای محیطی و ژنتیکی است که بهدلیل ویژگیهایی نظیر زمینه سازی و همراهی با سایر بیماریها هزینهبر و ناتوان کننده است. بیماریهای قلبی عروقی، نفروپاتی، رتینوپاتی، بیماری عروق محیطی، سکته مغزی، نوروپاتی و متابولیسم از عوارض دیابت نوع دو میباشد.
مطالعات نشان داده است که شیوع دیابت در خاورمیانه تا سال 2030 افزایش خواهد یافت. سازمان جهانی بهداشت تخمین میزند که بیش از 346 میلیون نفر در سرار جهان مبتلا به دیابت نوع دو هستند. این تعداد بدون هیچ مداخلهای احتمالا تا سال 2030 بیش از دو برابر خواهد شد. افزایش تعداد بیماران دیابتی، سازمانهای ارایه دهندهی مراقبت را با افزایش مشکلات مالی و کاهش تعداد ارایه دهندگان مراقبت روبرو کرده است. 20-15 درصد از تختهای بیمارستان توسط بیماران مبتلا به دیابت اشغال شده است و تشخیص اینکه کدامیک از این بیماران بیشتر به تیم متخصص و پرستار نیاز دارند، دشوار است.
مطالعات نشان داده است که در بیماریهای مزمن مداخلات شامل آموزش و مشاوره به بیماران میتواند در جهت خودمراقبتی و خودمدیریتی بیماران تاثیر مثبت داشته باشد. آموزش بیماران برای ارتقای سطح خودمراقبتی با استفاده از راهکارهای حمایتی، آموزشی و انگیزشی احساس میشود که باید قابل دسترس باشند تا بتوانند بیماران را در جهت خودمراقبتی دخالت دهند. ازآنجاییکه خودمراقبتی برای بیمار دیابتی یک وظیفه ی مادام العمر محسوب میشود، تقویت این توانایی در فرد باعث بهبود تصمیم گیریهایش میگردد. بیماران دیابتی به دلیل طولانی شدن دوره مراقبت و شرایط فیزیولوژیکی شان ممکن است به مرور زمان در برنامه ریزی فعالیتهای روزانه خود و انجام وظایف خودمراقبتی نیز دچار مشکل شوند. سبک زندگی گسترهای از فعالیتهای روزمره زندگی است و شامل عادات غذایی، خواب و استراحت، فعالیت بدنی و ورزش، کنترل وزن و مصرف دارو می باشد که رعایت کردن آنها میتواند تا حدود زیادی در پیشگیری و کنترل بیماریهای مزمن مانند دیابت موثر باشد.
ازآنجاییکه خودمراقبتی و توانمندسازی افراد جامعه، یکی از بهترین استراتژیهای کنترل هزینه های پزشکی و مدیریت به موقع بیماریهای مزمن می باشد، باید تلاش کرد تا فرهنگ خودمراقبتی بین تمامی آحاد جمعیت نهادینه شود. استفاده از برنامه ریزان برنامه های ارتقای سلامت در نیازسنجی و توسعه ی مداخلات سلامت توصیه می گردد.
سمیراگوهری نژاد
ارسال به دوستان